Podobnie jak z Gwiezdnymi
Wojnami (stare części obejrzałam dopiero niedawno i wcale mnie nie
zachwyciły) nie czuję żadnego sentymentu do produkcji, których nie widziałam w
dzieciństwie. To prawdopodobnie dlatego nie oczekuję z niecierpliwością na
kolejne filmy z uniwersum SW i krytycznie patrzę na zachwyty wielu osób nad tą
serią. Podobnie jest ze Star Trekiem. Pierwsza część powstała w 1979 roku i
widać to na każdym kroku. O ile jakość efektów specjalnych wcale mi nie
przeszkadza, tak zupełnie nie mogę znieść tego, w jaki sposób została nakręcona
ta produkcja. Wszystko dzieje się za wolno, pierwsze minuty to po prostu napisy
i widok gwiazd, dialogi są za proste a akcja często ma zbyt powolne tempo.
Pewnie, kiedyś nie kręcono takich filmów jak teraz i fani serii mogą czuć się
oburzeni z powodu tego, co pisze. Nie mając w dzieciństwie styczności ze Star
Trekiem wiele razy robiłam przerwy w oglądaniu i sprawdzałam, co dzieje się w
Internecie. Film zupełnie mnie nie zainteresował, zwłaszcza, że wcześniej
widziałam wersję Abramsa i wiedziałam mniej więcej, co się wydarzy.
O wiele bardziej spodobała mi się
druga część – Gniew Khana z 1982 roku. Ricardo
Montalban świetnie zagrał głównego antybohatera, a wszystkie sceny z tą
postacią naprawdę przykuwały uwagę. Nawet dziwne stroje bohaterów (często w
ogóle niepraktyczne) nie przeszkadzały mi we wciągnięciu się w historię
prezentowaną przez Nicholasa Meyera.
Zaskoczyło mnie to, że w produkcji pojawia się Kirstie Alley - wcześniej
nie miałam pojęcia, że ta produkcja znajduje się w jej filmografii. W tamtych
czasach obecność tak wielu kobiet w rolach głównych w produkcji science fiction
budziła niemałe poruszenie, jednak dla mnie i jak dla wielu współczesnych
widzów jest to coś naturalnego. Zawsze zwracam szczególną uwagę na to, jakie
kobiece postacie pojawiają się w dziele (szczególnie, jeśli to gra
komputerowa). Niedługo najprawdopodobniej doczekamy się pierwszego filmu o
superbohaterach z kobietą w roli głównej, dlatego pod względem odkrywczości
trudno nie docenić rewolucji jaką przyniosły pierwsze Star Treki.
W ciemność. Star Trek
(kolejny przykład „udanego” polskiego tłumaczenia tytułu) to solidna
kontynuacja Star Treka z 2009 roku, jednak można w niej znaleźć dużo wad.
Przez cały czas trwania filmu widać, że produkcja nastawiona jest na młodszą
widownię, fabule brakuje głębi a główny antagonista nie różni się zbytnio od
tego typu postaci widzianych w innych produkcjach. Zabrakło też odpowiedniego
rozwoju postaci, a obecność większości z nich na ekranie służy jedynie do
wyróżniania się akcentem, urodą lub ewentualnie udziału w scenach akcji.
Przykład jest pojawienie się nowej postaci kobiecej – granej przez Alice Eve doktor Carol Marcus. W paru
scenach aż prosi się o dłuższe, mniej wyświechtane dialogi. Również konflikt
pomiędzy Spockiem (Zachary Quinto) a
Uhurą (Zoe Saldana) zostaje rozwiązany
po jednej wzruszającej opowieści Spocka. W filmie zdecydowanie brakuje wyrazistych
charakterów, które zostałyby zapamiętane na dużej. Prawie udaje się to Benedictowi Cumberbatchowi (Khan) ale
nawet z jego talentem aktorskim nie było przeskoczenie słabości scenariusza.
J. J. Abrams bardzo dobrze
przedstawia sceny akcji chociaż w wielu scenach po głębszej analizie można dojść
do wniosku, że pewnie decyzje bohaterów są bezsensowne. I nie tylko to.
Przykłady? Telefony komórkowe w przyszłości będą miały rewelacyjny zasięg –
nawet jak nie działa łączność pomiędzy statkami, to za pomocą telefonu
połączymy się z drugą osobą z każdego miejsca we wszechświecie. Może w
pozostałych scenach wystarczyło zadzwonić a nie próbować przywrócić łączność? A
już na samym początku mamy scenę ucieczki bohaterów, ponieważ najlepiej
odwrócić uwagę tubylców od statku kradnąc ich święty zwój niż zostawić Enterprise
na orbicie i wysłać mały statek, z którego zostanie automatycznie zrzucony
potrzebny ładunek. Ale lepiej narażać wszystkich aby widz czuł więcej emocji.
Ale nie czuje, bo bohaterzy są zbyt płascy i niecharyzmatyczni. I to największy
problem tego filmu. A poniżej kompilacja absurdów w filmie.
Uniwersom Star Treka jak i Star
Wars nie udało się podbić mojego serca. W przypadku pierwszego starsze filmy
nie robią na mnie takiego wrażenia, a nowsze to po prostu blockbustery z dobrą
obsadą i dużą liczbą błysków, natomiast w przypadku drugiego nigdy nie
przepadałam za prostym podziałem na dobro i zło. Jakby tego było mało Yoda mnie
irytował, a Han Solo to za mało aby polubić to uniwersum. Oczywiście są jeszcze
książki (ale tych nie czytałam, więc się nie wypowiadam) oraz gry komputerowe. Zarówno
Knights
of the Old Republic jak i Star Wars: Force Unleashed bardzo mi
się podobały, a w to pierwsze z chęcią zagram ponownie (jak już przejdę
kilkadziesiąt zaległych gier). Jest jednak inne uniwersum science fiction,
które absolutnie uwielbiam i jestem ogromną fanką wszystkiego, co jest z nim
powiązane.
Studio BioWare ze swoją trylogią Mass Effect sprawiło, że przesiedziałam długie godziny nad każdą z części, przeczytałam również wydane komiksy i niedługo zabiorę się za książki. Przygody Sheparda, pierwszego ludzkiego Widma (strażnika wszechświata odpowiadającego tylko przed Radą) oferują coś, czego próżno szukać w filmach sf – możliwość wyboru i samodzielnego pokierowania losami ludzkości i galaktyki. To ode mnie zależało, którzy towarzysze przeżyją do końca oraz to czy bohater przetrwa walkę ze Żniwiarzami.
Oczywiście każda z części miała
mnóstwo wad, a zakończenie trylogii przejdzie do historii jako niezwykle
absurdalne i wkurzające (wybierz kolorek) jednak oprócz bohaterów oraz niezwykle
szczegółowego przedstawienia świata jest coś jeszcze, co czyni gry z serii Mass
Effect moimi ulubionymi – szarość postaci i świata przedstawionego. Kierując
losami Sheparda to ja decyduję, kto przetrwa a kto nie, często nie mając
jednego, dobrego wyboru. Na dodatek scenarzyści w studiu mieli do siebie
przypisanych towarzyszy i każdy tworzył dialogi dla swojej postaci. Dzięki temu
ich charaktery są tak odmienne a o samej grze można dyskutować ze znajomymi godzinami.
Wracając jednak do samego
uniwersum, mamy do czynienia ze światem, w którym ludzkość wcale nie jest taka
potężna i świetna, jak jej się wydaje. Ma ambicje i chce szybko awansować w
hierarchii galaktycznej ale wcale nie jest to takie proste. Na dodatek wiele
ras, które już dłużej zajmują się polityką nadal nie doczekało się swojego
miejsca w Radzie i z zazdrością patrzy na nasz gatunek. Podoba mi się to, że
pomimo równowagi wśród ras, cały czas pojawiają się konflikty, a większości
polityków w grach tylko pozornie zależy na dobrze ogółu, bardziej troszcząc się
o swoje interesy. Właśnie dzięki takiej realności i dbałości o szczegóły Mass
Effect potrafi zachwycić swoim światem. Pokazuje też po części to, co możemy
ogólnie zauważyć w społeczeństwie – ludzie coraz bardziej oczekują gier, filmów
i książek, które nie opowiadają o prostym zwycięstwie dobra nad złem, a nie
wszystkie postacie są tylko dobre bądź tylko złe. Tutaj oczywiście można się
czepiać, że w końcu Shepard chce uratować galaktykę, ale patrzą na drogę jaką
przebył, zawarte sojusze i straty jakie poniósł, daleko mu do wizerunku herosa
sprzed lat. I może właśnie to podoba mi się w tej grze najbardziej (oprócz
rewelacyjnych rozmów z towarzyszami i multiplayera w Mass Effect 3). Poniżej jeden z moich ulubionych utworów Malukah.
Mam wrażenie że ten tekst to
więcej „lania wody” niż konkretów, ale umieszczę go mimo to na blogu. Jeśli
uważacie, że takie coś jest złe, to postaram się umieszczać teksty w trochę
innym styl :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz