Serial Gra o Tron - moje wrażenia odnośnie pierwszego sezonu

Naprawdę długo zbierałam się do obejrzenia Gry o Tron, nowego serialu przygotowanego przez HBO, w bliskiej współpracy z Martinem. Moja wymówka była bardzo prosta – chciałam najpierw przeczytać pierwszy tom serii, a dopiero potem obejrzeć jego ekranizację. Ale w końcu, gdy już wyszło 10 odcinków pierwszego sezonu, a ja nadal miałam stos książek do przeczytania a cykl Martina wcale nie był wśród nich pierwszy, postanowiłam złamać swoją zasadę o tym, że najpierw sięgam po oryginał, a dopiero potem po wersję kinowa/telewizyjną. I szczerze mówiąc, nie żałuję tej decyzji.

Serial wzbudzał ogromne zaciekawienie zwłaszcza dlatego, że brała się za nią jedna z najbardziej renomowanych stacji. Nie obyło się bez pewnych problemów – autor książek przyznaje, że budżet produkcji nie pozwolił na umieszczenie większej ilości bitew itd. Ale i tak, po tym jak ostatnio obejrzałam cały sezon Camelot, Gra o Tron zszokowała mnie dopracowaniem, użyciem efektów specjalnych, ilością statystów i niesamowitym wykonaniem. Camelot ze stacji Showtime oglądałam, bo liczyłam, że może tak jak Spartacus rozkręci się po kilku odcinkach. Niestety najfajniejsi bohaterowie zginęli, nie przyzwyczaiłam się do wkurzającego Artura i przede wszystkim, debilizmu scenarzystów. Jestem w stanie przeboleć to, że wielka bitwa największych rodów Anglii to starcie 20 osób, ale te intrygi „szyte grubymi nićmi” są takie żałosne… Całość nigdy nie zaskakuje, a główny bohater jest tak dziecinny i niedopasowany do roli, że aż życzy się jego śmierci.

A teraz, po krótkiej dygresji, wracając do Gry o Tron. Przez pierwsze odcinki, bardzo trudno zorientować się w rodach – kto jest kim i dlaczego. O ile najbardziej charakterystyczne postacie zapamiętałam od razu, to kilka pobocznych zawsze zmuszało mnie do zgadywania, kim oni tak naprawdę są. Ale to kolejny argument do przeczytania książek. Nie wiem, jak wiernie zostały oddane postacie względem pierwowzoru, ale większość aktorów dobrze gra swoje role i zapada w pamięć. Najsłabiej wypada aktorka grająca Sansę, starszą córkę Neda – brakuje jej mimiki i mam wrażenie, że zawsze gra jedną miną. Z początku nie mogłam przekonać się do postaci Catelyn Stark, ale z biegiem czasu przekonała mnie do siebie. Najbardziej znanym aktorem w serialu jest Sean „Boromir” Bean grający Neda. Ale to nie on dał według mnie najlepszy popis gry aktorskiej. Osobą, która zawsze zwracała na siebie uwagę był Peter Dinklage, grający czarną owcę w rodzinie Lannisterów – karła Tyriona. 

Szkoda, że sezon składa się tylko z dziesięciu odcinków, a na kolejny musimy poczekać do początku przyszłego roku. Gra o Tron zachwyca swoim skomplikowaniem pod względem polityki i relacji między postaciami – prawie każdy prowadzi tutaj grę o pozycję oraz tron i niestety nie wszyscy wychodzą z tego żywi. Bardzo podoba mi się to, że w serialu nie mamy aż tyle magii, poza lokalnymi wierzeniami, wilkorami oraz wzmiankach o smokach. Dawno nie widziałam aż tak dobrego serialu – jedynie prequel Spartacusa zrobił na mnie tak samo dobre wrażenie. Patrząc na poziom ostatnich produkcji telewizyjnych - Boardwalk Empire, Wlaking Dead, wspomniana Gra o Tron i Spartacus, The Borgias i wiele innych, mam wrażenie, że mamy do czynienia z renesansem telewizji. W kinach brakuje czasu na pokazanie złożonych postaci i relacji między nimi, wszystko musi być efektowne i w 3D. Serial polecam każdemu, a sama mam nadzieję na jak najszybsze zapoznanie się z książkami.